поэты
АВРАМЧИК Николай Яковлевич
АВРАМЧИК Николай Яковлевич – родился 14 января 1920 года в д. Плесы Бобруйского района. В 1938 году поступил на филологический факультет Минского педагогического института им. М. Горького, одновременно работал в редакции газеты «Пiонер Беларусi». Участник Великой Отечественной войны. После войны закончил филологический факультет БГУ им. Ленина (1949 г.). Работал в редакциях газет «Чырвоная змена», «Лiтаратура iмастацтва», в журнале «Полымя». В 1953-80 годы – редактор отдела поэзии журнала «Маладосць». Член Союза писателей СССР с 1947 года.
Награжден орденами «Знак Почета», Отечественной войны II степени и медалями. Заслуженный работник культуры БССР (1980 г.). Первые стихотворения опубликовал в 1937 году в бобруйской газете «Камунiст». Автор книг поэзии «Пярэднi край» (1949 г.), «Шляхамi дружбы» (1952 г.), «Ключы жураулiныя» (1960 г.), «Як на далонi» (1970 г.) и др. Издал сборник стихотворений для детей «Дружба» (1950 г.). Вышли «Выбранае» (1976 г.) и «Выбраныя творы» в 2 томах (1980 г.). Перевел на белорусский язык отдельные произведения Дж. Байрона, А. Мицкевича, Л. Украинки, И. Франко, М. Джалиля и др.
Лауреат литературной премии им. Янки Купалы (1964 г.) за сборник «Сустрэча былых канагонау». Автор знаменитых строк «Мая Бабруйшчына зяленая» - Почетный гражданин Бобруйского района.
Бабруйшчыне, хваленай гiдамi
(Дый сам я кланяюся ей),
Не параунацца краявiдамi
З красой Лагойшчыны тваей.
А узяць Капыльшчану са Случчынай
Цi слынны Уздзенскi раен,-
Яны у адзiн не дарам злучаны
Географiчны рэгiен.
Там лес –
Хоць нарыхтоувай венiкi,
А Глебы, дзе, нiбы грыбы
У нерушы, расi пiсьменнiкi,
Прычым у жанрах у любых.
Iх прауда, сцiплая Ушаччына
(Адны азера ды пяскi)
Менш узрасцiла хлебам матчыным,-
Затое не абы-якiх!
Твая ж Лагойшчына-удалiца,
Там больш Бабруйшчына мая,
Падобнай славай не пахваляцца, -
Прызнаемся i ты, i я.
Дык што ж рабiць з табой павiнны мы –
Цi шкадаваць, цi бедаваць?...
Або на твары з кiслаймiнаю
Пакеплiваць цi жартаваць?
Мауляу, хай бачыць нашы хроснiкi.
Якiм змаглi мы памагчы,
Мы не крывосныя зайздроснiкi,
Не зубаскалы-хахмачы.
Мы сцiплыя, i мы цярплiвыя,
Суръезны мы, як Яны,
Аде веселуны зычлiвыя,
Жывем папраудзе, без манны.
Вусач,
загнаны страху манiяй
«Народау бацька»,
мнене дау
В ягоным профiлем медаль
«За перамогу над Германiеяй».
Таму, што я
Без весткi усякае
Прапау у пекле агнявым.
Адрокся ен
ад сына Якава,
калi той быу
яшче живым.
А я ж на двух франтах «кацюшаю»
Без жалю выпякау чуму.
I у ладкi пляскау я паслужлiва,
Яму малiуся аднаму.
Пакуль не убачыу у Германi
Падобных мне «гаспадароу»,
Зачумленных i адурманеных
Такiм, як ен правадыром.
Хацеу «народау быцька» з фюрэрам,
Каб не дазналiся сыны,
Што iх паны
На самай справе
не Нямеччыну
Перемагалi мы, калi
Яна й без нас была знявечана,-
Мы пакараць фашызм змаглi.
I менавiта у гонар гэтага
Адлiць медаль дауно пара
Без профiлю тырана-дэспата.
Што у нас быу за правадыра.
Произошла ошибка