close.svg

Авторизация

Нет аккаунта? Зарегистрируйтесь

поэты

Вернуться в раздел

ВИТКА Василь (Крысько Тимой Васильевич)

Родился 3 (16) мая 1911 года в д. Евличи Слуцкого района, Минской области. Закончил Слуцкую профтехшколу (1928 год). Работал слесарем на Бобруйском деревообрабатывающем комбинате, в заводской многотиражке (1929-1930 гг.), в редакции газеты «Камунiст» (1930-1933 гг.). С начала Великой Отечественной войны в редакции газеты «Советская Беларусь». Со дня образования журнала «Беларусь» (январь 1944 г.) работал его ответственным секретарем. С 1951 г. В. Витка – главный редактор газеты «Лiтаратура i  мастацтва», а с 1957 года  - главный редактор журнала «Вяселка».

Первый сборник cтихов «Гартаванне» (1944 г.). Для детей издал книги поэзии «Вверчына гора» (1948 г.), «Азбука Васi Вяселкiна» (1965 г.) и др. Написал много литературно-критических и публицистических статей. В 1978 году награжден международным почетным дипломом им. Г.Х. Андерсена с занесением имени поэта  в почетный список датского писателя. Умер 5 июля 1996 года.

Случчына

Есць на зямлi такi куток,
З якiм навек я злучаны,
Адкуль ступiу свой першы крок –
Мая радзiма – Случчына.

Не зводзiлiся усе вякi
На Случчыне паэты.
Вянкi iх песень – рушнiкi,
Сурветы – их санеты.

Увекавечыу Слуцак нас

Сваiмi паясамi.
А пра цаперашнi наш час
Вы ведаеце самi.

Пачуушы ад старых людей,
На уласны смак праверау-
Няма нiчога саладзей
Славутай слуцкай бэры.

А тыя, кто памаладзей,
Перадаюць унукам-
Няма нiчога саладзей,
Чым слауны слуцкi цукар.

Сябры, паверце земляку:
За век свой некароткi
Я упэунiуся, што случаку
Увесь наш край салодкi.

Над Случчынай салодкi звон,
Як рой наукола маткi.
Люблю яшчэ з дзiцячых дзен
Салодкiя загадкi.


Салодкiя загадкi.

Сiтулiцы,
Мiтулiцы -
Ляцаць госцi
Па вулiцы.

Пазляталiся,
Паселi
I гудуць,
Як на вяселлi.

Сонца жыгае,
Джгае жывiца
Хто не угадае –
Не будзе жанiцца.

Не быу я свеце бабылем,
I ты не будзеш, братка,
Пакуль не зарасла быллем
Салодкая загадка.

Пакуль вяселiць нас яна
Бесконцай таямнiцай,
Пакуль з глыбiнь жывога дна
Бъюць слуцкiя крынiцы.

Прышоушы да зямлi, iх пьюць
Лясы i сенажацi,
I маладзiцы, што паюць
Песнi нашых мацi.

Сам не паклоннiк даунiны,
Сучаснасцi равеснiк,
Памiж раднi i сябрыны
Я рады слуцкай песнi-

I той, што з полымя вайны
I што бацькi спявалi,
Што нашы дочкi i сыны
Вязуць на фестывалi.

Раз, два, три, четыре.
(пер. Я. Акима)

Раз, два, три, четыре –
Заяц уши оттопырил.

Вот он серый волк, волк,
Он зубами щелк, щелк!

Разбегаемся в кусты:
Зайка, я, и ты, и ты.

Ну, а ты постой волчище,
Спрячемся – тогда поищешь!

Дударык.

Сеу у полi на каменьчыку,
Узяу дудку на раменьчыку.
Ду, ду, ду – дуда тудзе,
Полем водгалас iдзе.

Надакучыла iграць,
Калi дуба лег паспаць.
Вiсiць дудка на суку,
Спiць дударык на баку.

Павярнууся дагары
I так моцна ен захроп -

Скалянууся дуб стары,
Дудка – бух у самы лоб.

Тут яму i сон не у сон,
На iлбе гудзе ужо гуз.

Не сабрау i трэсак ен,
Бо ад дудкi –
              Толькi друз.

Падняу хлопец паясок,
Пайшоу с плачам у лясок:
- Куды дзецца мне цяпер?
Цiкаваць буду Цяцер.

Спадцiшка пад куст падпоуз
I цяцерку – хоп за хвост.

З перка выразау дуду:
- Ой, зайграю, загуду.

Што было, тое сплыло,
Пайду з дудкаю у сяло.
Я пад першы парог,
А мне з хаты – пiрог.

Я на дудцы: ту-гу-гу –
Усе насуць па пiрагу:

Мне i матка -  пiрог,
Мне i татка – пiрог,

Мне i дзедка – пiрог,
Мне i цетка – пiрог.

I браценiк – пiрог,
I пляменiк – пiрог.

Назбiрау я пiрагоу
Сорак восем карабоу.

Каб яшчэ адзiн пiрог,
Я зусiм бы абнямог.

Перестань дуда,
               Дудзець!
Дзе мне пiрагi падзець?

Сабралася уся радня,
Памагчы усе рады мне.

Запрагаюць каня –
Ен i воза не скране.
Падагналi грузовiк,
Для яго –
   груз вялiк.

Папрасiлi самазвала,
У самазвала сiлы мала.

Залучый я камара,
Магутнага званара.

Той адразу узяу мой воз,
Пiрагi мае павез.

Ай, камар-маладзец!
Тут i казцы канец.
­­