поэты
ВИТКА Василь (Крысько Тимой Васильевич)
Родился 3 (16) мая 1911 года в д. Евличи Слуцкого района, Минской области. Закончил Слуцкую профтехшколу (1928 год). Работал слесарем на Бобруйском деревообрабатывающем комбинате, в заводской многотиражке (1929-1930 гг.), в редакции газеты «Камунiст» (1930-1933 гг.). С начала Великой Отечественной войны в редакции газеты «Советская Беларусь». Со дня образования журнала «Беларусь» (январь 1944 г.) работал его ответственным секретарем. С 1951 г. В. Витка – главный редактор газеты «Лiтаратура i мастацтва», а с 1957 года - главный редактор журнала «Вяселка».
Первый сборник cтихов «Гартаванне» (1944 г.). Для детей издал книги поэзии «Вверчына гора» (1948 г.), «Азбука Васi Вяселкiна» (1965 г.) и др. Написал много литературно-критических и публицистических статей. В 1978 году награжден международным почетным дипломом им. Г.Х. Андерсена с занесением имени поэта в почетный список датского писателя. Умер 5 июля 1996 года.
Случчына
Есць на зямлi такi куток,
З якiм навек я злучаны,
Адкуль ступiу свой першы крок –
Мая радзiма – Случчына.
Не зводзiлiся усе вякi
На Случчыне паэты.
Вянкi iх песень – рушнiкi,
Сурветы – их санеты.
Увекавечыу Слуцак нас
Сваiмi паясамi.
А пра цаперашнi наш час
Вы ведаеце самi.
Пачуушы ад старых людей,
На уласны смак праверау-
Няма нiчога саладзей
Славутай слуцкай бэры.
А тыя, кто памаладзей,
Перадаюць унукам-
Няма нiчога саладзей,
Чым слауны слуцкi цукар.
Сябры, паверце земляку:
За век свой некароткi
Я упэунiуся, што случаку
Увесь наш край салодкi.
Над Случчынай салодкi звон,
Як рой наукола маткi.
Люблю яшчэ з дзiцячых дзен
Салодкiя загадкi.
Салодкiя загадкi.
Сiтулiцы,
Мiтулiцы -
Ляцаць госцi
Па вулiцы.
Пазляталiся,
Паселi
I гудуць,
Як на вяселлi.
Сонца жыгае,
Джгае жывiца
Хто не угадае –
Не будзе жанiцца.
Не быу я свеце бабылем,
I ты не будзеш, братка,
Пакуль не зарасла быллем
Салодкая загадка.
Пакуль вяселiць нас яна
Бесконцай таямнiцай,
Пакуль з глыбiнь жывога дна
Бъюць слуцкiя крынiцы.
Прышоушы да зямлi, iх пьюць
Лясы i сенажацi,
I маладзiцы, што паюць
Песнi нашых мацi.
Сам не паклоннiк даунiны,
Сучаснасцi равеснiк,
Памiж раднi i сябрыны
Я рады слуцкай песнi-
I той, што з полымя вайны
I што бацькi спявалi,
Што нашы дочкi i сыны
Вязуць на фестывалi.
Раз, два, три, четыре.
(пер. Я. Акима)
Раз, два, три, четыре –
Заяц уши оттопырил.
Вот он серый волк, волк,
Он зубами щелк, щелк!
Разбегаемся в кусты:
Зайка, я, и ты, и ты.
Ну, а ты постой волчище,
Спрячемся – тогда поищешь!
Дударык.
Сеу у полi на каменьчыку,
Узяу дудку на раменьчыку.
Ду, ду, ду – дуда тудзе,
Полем водгалас iдзе.
Надакучыла iграць,
Калi дуба лег паспаць.
Вiсiць дудка на суку,
Спiць дударык на баку.
Павярнууся дагары
I так моцна ен захроп -
Скалянууся дуб стары,
Дудка – бух у самы лоб.
Тут яму i сон не у сон,
На iлбе гудзе ужо гуз.
Не сабрау i трэсак ен,
Бо ад дудкi –
Толькi друз.
Падняу хлопец паясок,
Пайшоу с плачам у лясок:
- Куды дзецца мне цяпер?
Цiкаваць буду Цяцер.
Спадцiшка пад куст падпоуз
I цяцерку – хоп за хвост.
З перка выразау дуду:
- Ой, зайграю, загуду.
Што было, тое сплыло,
Пайду з дудкаю у сяло.
Я пад першы парог,
А мне з хаты – пiрог.
Я на дудцы: ту-гу-гу –
Усе насуць па пiрагу:
Мне i матка - пiрог,
Мне i татка – пiрог,
Мне i дзедка – пiрог,
Мне i цетка – пiрог.
I браценiк – пiрог,
I пляменiк – пiрог.
Назбiрау я пiрагоу
Сорак восем карабоу.
Каб яшчэ адзiн пiрог,
Я зусiм бы абнямог.
Перестань дуда,
Дудзець!
Дзе мне пiрагi падзець?
Сабралася уся радня,
Памагчы усе рады мне.
Запрагаюць каня –
Ен i воза не скране.
Падагналi грузовiк,
Для яго –
груз вялiк.
Папрасiлi самазвала,
У самазвала сiлы мала.
Залучый я камара,
Магутнага званара.
Той адразу узяу мой воз,
Пiрагi мае павез.
Ай, камар-маладзец!
Тут i казцы канец.
Произошла ошибка